Nasze myśli mogą być naszym największym wrogiem, z którego nawet nie zdajemy sobie sprawy. Ale mogą być również naszym największym sprzymierzeńcem, jeśli damy im taką moc. Uczenie tego naszych dzieci jest kluczem do ich dobrostanu psychicznego i emocjonalnego.

David Goddins tak mówi o myślach: “Najważniejsze rozmowy, jakie kiedykolwiek przeprowadzisz, to te, które przeprowadzisz ze sobą. Budzisz się z nimi, chodzisz z nimi, idziesz z nimi do łóżka i w końcu uczysz się działać zgodnie z nimi. Niezależnie od tego, czy są dobre, czy złe.”

Jak rozmawiać z dzieckiem o myślach?

Najpierw wyjaśnij dziecku, czym są myśli, np.: “wszyscy z nas mają myśli. Myśli to są słowa, które sami do siebie mówimy bez mówienia ich na głos. Inni ludzie nie wiedzą, co my myślimy, chyba że im powiemy. Myśli to coś, co mamy cały czas i zazwyczaj nie zwracamy na nie uwagi. Przychodzą do nas automatycznie, ale możemy je trochę spowolnić i zacząć zwracać na nie uwagę.”

Zrozumienie koncepcji myśli może być bardzo trudne, szczególnie dla młodszych dzieci. Możesz użyć książeczki i na przykład: wskaż postać na obrazku i zapytaj: o czym myśli Jasiu?

A teraz najważniejsze, powiedz dziecku, że: “nawet jeśli myślisz, że coś się stanie, to nie jest to prawdą! Na przykład: pamiętasz, jak jechaliśmy windą? Pomyślałam wtedy, że się zatnie i zostaniemy w niej na zawsze. To się jednak nie stało. Ta myśl bardzo mnie przestraszyła i bardzo się bałam.”

Ważne jest, aby dziecko rozumiało, czym są myśli, zanim przejdziesz do ćwiczenia. Mniejszym dzieciom może to zająć trochę dłużej, nie spiesz się, czekaj cierpliwie i tłumacz, kiedy tylko masz okazję.

Ćwiczenie.

Zapisz dokuczliwą, negatywną myśl, którą ciągle masz, albo Twoje dziecko, a następnie zamień ją na pozytywną. Możesz także porozmawiać o tym, np.: “jak się czujesz, kiedy masz takie myśli?”

Rozmawiając z naszymi dziećmi i podając im przykłady z naszego życia, możemy sprawić, że dziecko się otworzy. Tak się stało podczas mojej rozmowy z moją córką, otworzyła się i powiedziała:” wiesz mamo, jak Mollie nie chce się ze mną bawić, to myślę, że mnie nie lubi.”

Kiedy to usłyszałam, moje serce zalała fala współczucia i złości. Było mi bardzo przykro, że moja mała córeczka zmaga się z taką destruktywną myślą. Zapytałam jej wtedy: “czy teraz myślisz, że ta myśl jest prawdziwa?” Na co Ela: “nie, myślę, że po prostu sama do mnie przyszła.” Jak się czujesz, kiedy tak myślisz? Ela: “jest mi bardzo smutno i boję się zapytać inne dzieci czy by się chciały ze mną bawić.” W takich momentach ważne jest, aby skupić się na rozwiązaniu problemu i zapewnić dziecko o swojej bezwarunkowej miłości. Jest to typowy przykład tego, jak nasze myśli wpływają na nasze emocje i zachowanie. Tego dnia Ela bawiła się sama, bojąc się kolejnego odrzucenia.

Zapytałam Elę: “jak mogłabyś tę myśl zamienić na bardziej pozytywną?” Ela: “hmmm, może Mollie chce się bawić z kimś innym, i to jest ok, bo ja mogę się też pobawić z kimś innym”. Na co ja: “świetny pomysł”. Wtedy dla pewności zapytałam: “więc jak następnym razem przyjdzie ta myśl to, co zrobisz?”, Ela: “pomyślę, że nie jest prawdziwa i że Mollie chce się bawić z kimś innym. A ja zapytam Franky, czy chce się ze mną bawić, dawno się z nią nie bawiłam.” Na co ja: “super, to brzmi naprawdę super!

Jak ta myśl sprawia, że się czujesz?” Ela: “jest mi dobrze i już nie jestem smutna”. Czasami dzieci nie będą w stanie same znaleźć rozwiązania, potrzebują trochę praktyki, wtedy możesz im pomóc. Z młodszymi dziećmi możesz proponować swoje rozwiązania i sprawdzać jak dziecko się z nimi czuje. Kluczem do wejścia w nawyk jest powtarzanie, czyli pytamy dziecko wiele razy o to, jak się następnym razem zachowa, kiedy usłyszy tę myśl.

Ze starszymi dziećmi możesz również poprosić dziecko, aby przeanalizowało błędy lub porażki z przeszłości i napisało, czego się nauczyło. Po przepisaniu zdania możesz powiedzieć, jak się czują z nową pozytywną myślą.